Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΟΡΕΙΝΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μια λυσσαλέας και απροκάλυπτης απόπειρας αρπαγής των τελευταίων παρθένων και έως τώρα “ανεκμετάλλευτων” εκτάσεων δημόσια γης, των δασών και των προστατευόμενων περιοχών, από αρπακτικά ανώνυμα εξωχώρια funds, αλλά και από ισχυρούς εγχώριους τουριστικούς και όχι μόνο ομίλους!
Με την αγαστή συνεργασία των κυβερνητικών πατρόνων της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι ανερυθρίαστα λειτουργούν ως πρόθυμοι “αυτοφοράκηδες” των κερδοσκοπικών αυτών συμφερόντων, έχουν γίνει πάμπολλες διευκολύνσεις προς την κατεύθυνση της απρόσκοπτης διάθεσης κάθε τετραγωνικού μέτρου δημόσιας και ιδιωτικής γης στο όνομα της πάση θυσία ανάπτυξης. Από φορολογικές διευκολύνσεις και έωλες αδειοδοτήσεις, έως περιβαλλοντοκτόνες νομοθετικές ρυθμίσεις που παραδίδουν τις έως τώρα προστατευόμενες, ακόμα και συνταγματικά, εκτάσεις προς “αξιοποίηση”. Ακόμα και τις περιοχές Natura! Ακόμα και τα δάση μας!
Δυστυχώς όμως εμείς στη Ζάκυνθο, βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στην πρώτη γραμμή αυτού του σχεδίου και έχουμε βιώσει εντονότατα τις αρπακτικές αυτές διαδικασίες και τις οργανωμένες προσπάθειες των αρπακτικών, με την αγαστή συνεργασία των ντόπιων πρόθυμων “σέμπρων” τους, να εκμεταλλευτούν επιπλέον το ιδιαίτερο ιδιοκτησιακό καθεστώς των Ιονίων και την απώλεια των παλαιών συμβολαίων λόγω του σεισμού του 1953.
Και μπορεί στην πρώτη οργανωμένη τους επίθεση, η οποία κορυφώθηκε το 2014 επί φιλικής τους κυβέρνησης με την σκανδαλώδη αγοραπωλησία των ορεινών, να ηττήθηκαν, όπως αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στο 1679/2020 Βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών, αποτέλεσμα της επιμονής και του αγώνα των νόμιμων διαχρονικά ιδιοκτητών, όμως δεν εγκατέλειψαν την προσπάθεια.
Οι πρόθυμοι κυβερνώντες, στην αγωνία τους να εξυπηρετήσουν τις ορέξεις των funds, περνάν τον ένα νόμο μετά τον άλλο για κατά παρέκκλιση διαχείριση και “αξιοποίηση” των εκτάσεων της Ζακύνθου, όπως συνέβη στο Ναυάγιο. Έβαλαν χέρι ακόμα και στο τεκμήριο κυριότητας δασικών εκτάσεων που ισχύει απρόσκοπτα στο Ιόνιο από το 1979, βάσει του Ν. 998/79, ο οποίος μην ξεχνάμε πως ήρθε σαν αποτέλεσμα της κοινής διεκδίκησης και σπάνιας ομοψυχίας όλων ανεξαιρέτως των τότε βουλευτών των Ιονίων Νησιών.
Και με νόμο όρισαν για πρώτη φορά ως μοναδικό δικαιούχο των δασικών εκτάσεων της Ζακύνθου, το κράτος! Ανεξάρτητα από το αν έχει δικαιώματα! Ανεξάρτητα αν όλοι γνωρίζουν την πραγματικότητα! Και ας έβγαλαν για τα μάτια του κόσμου και για να κερδίσουν χρόνο ως τις εκλογές μια έωλη εγκύκλιο, η οποία θα καταπέσει νομικά με την πρώτη ευκαιρία…
Βασιζόμενοι στο κενό συμβολαίων λόγω της σεισμοπυρκαγιάς του 1953, αλλά και της αδράνειας της τοπικής αυτοδιοίκησης, εξαφανίζουν εν μια νυκτί δικαιώματα πολλών οικογενειών στα ορεινά, κατακερματίζουν και αχρηστεύουν τις ιδιοκτησίες τους, δημιουργούν κατά τόπους μικρά μη αξιοποιήσιμα τεμάχια κάτω των τεσσάρων στρεμμάτων, τα οποία θα είναι εύκολη λεία για τα “αρπακτικά” συμφέροντα, και κυρίως εξαφανίζουν το μεγαλύτερο μέρος της διαχρονικά Δημοτικής και Κοινοτικής περιουσίας!
Τελικά βρισκόμαστε ενώπιον της κορύφωσης της μεγάλης μάχης για το περιβάλλον και τις τοπικές ιδιοκτησίες.
Στο σημείο που θα κριθεί η έκβασή της.
Στο σημείο που μόνο ένας δρόμος υπάρχει για την υπεράσπιση των ιδιοκτησιών των συμπολιτών μας και του Δήμου μας!
Μαύρο στους “σέμπρους” των αρπαχτικών!
Δικαιοσύνη παντού!
The post Γιώργος Αρμένης: Η Αρπαγή της ορεινής Ζακύνθου appeared first on ZANTETIMES.GR.