Περί Ξωτικών και άλλων…

Όμορφη πόλη τρελές μουσικές ατελείωτοι δρόμοι…

Ακούγοντας τη μουσική του Χατζηδάκη βαδίζω στην πόλη της Ζακύνθου σε ένα μελαγχολικό σκηνικό από τις ταινίες του παρελθόντος.

Αναζητώντας το πνεύμα των Χριστουγέννων να ξεπηδήσει από μια γωνιά αλλά μάταια.

Όλα μου μοιάζουν φτωχά κανένα λαμπερό σημείο ούτε παιδιά να παίζουν στους δρόμους μα και πως να παίξουν αφού δεν υπάρχει τίποτα για αυτά ούτε Χριστουγεννιάτικο Χωριό ούτε Ξωτικά ούτε φώτα.

Δύσκολοι καιροί θα μου πεις λεφτά δεν υπάρχουν πάρα μόνο υποσχέσεις ότι θα υπάρξουν.

Το γράμμα ενός μικρού παιδιού απευθύνεται πλέον όχι στον λατρεμένο Άγιο Βασίλη αλλά στους πολιτικούς του τόπου που σαν άλλοι Καλικάτζαροι ροκανίζουν το δέντρο της Εξουσίας γιατί το δέντρο της Γης πλέον έχει καταρρεύσει από την αδιαφορία και το άστο για τον επόμενο ή ακόμα χειρότερα από το προσωπικό μας βόλεμα.

Τρία χρόνια πανδημίας και δεν μάθαμε να χρωματίζουμε τον κόσμο με τις πράξεις μας αλλά με την αδιαφορία μας.

Στο βωμό της ακρίβειας τα Φωτεινά Χριστούγεννα μετατρέπονται σε σκοτεινά χωρίς φώτα γιρλάντες χωρίς δώρα στις πλατείες.

Δρόμοι χωρίς φώτα, πλατείες χωρίς παιχνίδια, χωρίς μουσικές και κάλαντα με μεγάλους που δεν γίνονται παιδιά και όλα στον αυτόματο.

Μόνο λίγοι στα καφενεία να λένε ιστορίες από τα παλαιά μια πόλης που πέθανε με τον σεισμό αλλά επιβιώνει μόνο στο πνεύμα των ντόπιων.

Την μουντίλα του Απογεύματος σπάει μονάχα η καμπάνα του Αγίου.

Βγαίνω στην παραλία κάποια άστρα τρεμοπαίζουν στις κολώνες απομεινάρια ενός χαμένου Χριστουγεννιάτικου Πνεύματος φωτίζοντας της Πολιτικές του τόπου.

Ταξιδεύοντας τις προάλλες πήγα και γω απέναντι εκεί ακόμα Λάμπει το Φως των Χριστουγέννων παρά την κρίση τα παιδιά ακόμα παίζουν στα χωριά με τα ξωτικά.

Κοιτάζω τον Βράχο της Μπόχαλης και αναρωτιέμαι αν τα ξωτικά οι νεράιδες και μαγεία των Χριστουγέννων θα περάσει ποτέ την θάλασσα να έρθει στο μαγεμένο σκοτεινό νησί μας.

Την μονοτονία των σκοτεινών δρόμων σπάει η ιδιωτική πρωτοβουλία που ακόμα ονειρεύεται και παλεύει.

Αλέξανδρος Ελευθερίου