Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα. Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο.
Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο. Το 1908 ήταν μια χρονιά – ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία. Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες.
Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες. Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ότι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ότι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση». Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα. Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο τι μας δήλωσαν οι Πόντιοι Παναγιώτης Τσακαλίδης και Ελευθέριος Ταταρίδης:
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΖΑΜΠΙΑΣ κ. ΙΩΑΝΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
19/05/2021
Είναι εξαιρετικά σαφές πλέον σε όσους έχουν ασχοληθεί, έστω και κατ’ ελάχιστον, με την ιστορία του ποντιακού Ελληνισμού ότι τα ειδεχθή εγκλήματα που διεπράχθησαν εναντίον του από τους Τούρκους έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας, αφού με τρόπο συστηματικό, μαζικό και εξαιρετικά βίαιο στόχευαν στον ολοκληρωτικό αφανισμό του Ελληνισμού του Πόντου από τις προαιώνιες πατρογονικές του εστίες. Τα ιστορικά τεκμήρια είναι αδιαμφισβήτητα και οι μαρτυρίες όσων επέζησαν της λαίλαπας των Νεότουρκων δεν μπορούν να διαψευστούν. Οι εκατόμβες των θυμάτων –πλέον των 350 000- ζητούν, όχι εκδίκηση ασφαλώς, αλλά δικαίωση…
Το αίμα των αθώων που πότισε την ευλογημένη ποντιακή γη, θυσία και αυτό στον βωμό της ρωμιοσύνης, βοά και η κραυγή των «εσφαγμένων αρνίων» δεν θα βρει ησυχία και ανάπαυση μέχρις ότου όλος ο πολιτισμένος κόσμος αναγνωρίσει αυτήν την άδικη και φρικαλέα σφαγή. Οι ζωές των ανθρώπων, η τιμή των βιασμένων θυγατέρων του Πόντου, τα σεβάσματα της Πίστεως, τα σπίτια και οι περιουσίες δεν θα γυρίσουν πίσω, αλλά το χρέος είναι να μην ξεχάσουμε ποτέ, για να μην ξαναζήσουμε μια ακόμα γενοκτονία.
Η ελληνική Πολιτεία στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κεκτημένου και, βεβαίως, στα διεθνή φόρα οφείλει να αναδείξει όλες τις πτυχές του Ποντιακού ζητήματος, να γνωστοποιήσει τα τεκμηριωμένα και αδιάσειστα στοιχεία που πιστοποιούν τη διάπραξη της γενοκτονίας και να επιτύχει τη μαζική καταδίκη, εκ μέρους του συνόλου του πολιτισμένου κόσμου, αυτού το βάρβαρου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Η πρόσφατη αναγνώριση της Γενοκτονίας που διέπραξαν οι ίδιοι θύτες, εναντίον του πολύπαθου και φιλειρηνικού Αρμενικού λαού, από τις Η.Π.Α αναζωπυρώνει τις ελπίδες για την αίσια έκβαση και του Ποντιακού ζητήματος. Επιπρόσθετα, η ευαισθητοποίηση των Ελλήνων πολιτών και ιδιαίτερα της νέας γενιάς μπορεί καταλυτικά να επιδράσει στη μαζική κινητοποίηση και την ειρηνική διεκδίκηση, αφού η λήθη είναι ο μεγάλος εχθρός στην υπόθεση του ποντιακού Ελληνισμού.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, δεν είναι μια υπόθεση που αφορά στους Ποντίους –οι οποίοι προφανώς και πρέπει να πρωτοστατούν στην προσπάθεια της διεθνούς αναγνώρισής της- είναι ένα ζήτημα που αφορά σε όλη την ανθρωπότητα και τον κόσμο μας. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και η απόδοση της οφειλόμενης τιμής στα θύματα θα είναι ένα βήμα προς την ειρηνική συνύπαρξη των λαών και στην εμπέδωση του σεβασμού προς τον άλλο. Έχει ήδη αργήσει πολύ, δεν πρέπει να καθυστερήσει ακόμη περισσότερο…
Εξάλλου, η πρόσφατη συμβολική κίνηση της Διοίκησης Biden στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων έχει διδακτικό χαρακτήρα και αποδεικνύει ότι η αρετή της υπομονής είναι όπλο στα χέρια αυτού που τη διαθέτει. Θα έρθει σύντομα το πλήρωμα του χρόνου και για τη δικαίωση των ποντιακών ψυχών που χάθηκαν. Αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί καλό συντονισμό και ικανούς διπλωματικούς χειρισμούς από μέρους του πολιτικού κόσμου και ιδίως από τις Κυβερνήσεις της Ελλάδος. Σε αυτό το πλαίσιο, σημαντικές είναι οι εξαγγελίες των διαδοχικών Κυβερνήσεων της Ελλάδος των τελευταίων ετών, αναφορικά με την προώθηση της διεθνοποίησης του ζητήματος. Αυτές οι εξαγγελίες πρέπει να γίνουν πράξη.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύουμε ότι μετά τη Σταύρωση έρχεται η Ανάσταση, εμείς οι Πόντιοι είμαστε «ακόμη στο σταυρό» αναμένοντας την Ανάσταση.
Χριστός Ανέστη!
The post Κόσμος: 102 χρόνια από την Γενοκτονία των Ποντίων | Ημέρα Μνήμης η 19η Μαΐου (Βίντεο) appeared first on ZANTETIMES.GR.