ΘΕΜΑ: «Ανοιχτή επιστολή στους μαθητές μας για την ημέρα της Γυναίκας, 8η Μάρτη»
Αγαπητά μας παιδιά,
Η 8η Μάρτη έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, στη μνήμη των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, η κινητοποίηση των οποίων στις 8 Μάρτη 1857 πνίγηκε στο αίμα από τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι εργάτριες εκείνη την εποχή δούλευαν περίπου 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι από τους μισθούς των ανδρών εργατών.
Από την εποχή εκείνη “νομικοί εκσυγχρονισμοί” έχουν οδηγήσει στην αναγνώριση των τυπικών αστικών δικαιωμάτων των γυναικών. Ποια είναι όμως η πραγματική θέση τους σήμερα στον δυτικό κόσμο;
Πάει καιρός από τότε που τα “θηλυκά” λογιάζονταν ως βάρος στο σπίτι. Σήμερα οι γυναίκες μορφώνονται και εργάζονται, ζουν μόνες ή συγκατοικούν, ταξιδεύουν, “έχουν το πορτοφόλι τους”, καθώς λένε, περιποιούνται τον εαυτό τους, διασκεδάζουν και χαίρονται τη ζωή σε κάθε ηλικία.
-
Πόσο εύκολο όμως είναι να παραμείνουν στο “ροζ συννεφάκι” της περηφάνιας του φύλου τους, όταν ακούνε ότι για τους βιασμούς τους ευθύνονται οι ίδιες;
-
Πόσο εύκολο είναι να βάλλονται από μεσαιωνικές απόψεις περί αμβλώσεων και “ακαθάρτου ρύσεως”;
-
Πόσο λογικό να υφίστανται αβοήθητες ψυχική και σωματική κακοποίηση από τους συντρόφους τους ή να κατακρεουργούνται από αυτούς έξω από αστυνομικά τμήματα;
-
Πόσο έντιμο, στις συνεντεύξεις για δουλειά, να δέχονται την ερώτηση: “σκοπεύετε να αποκτήσετε παιδιά;” από εργοδότες που ελλείψει διευκολύνσεων μητρότητας ξέρουν πολύ καλά από διλήμματα;
-
Πόσο ισότιμο να θεωρούνται από το συντριπτικό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας ως κυρίως υπεύθυνες για το νοικοκυριό και το μεγάλωμα των παιδιών;
-
Πόσο ηθικό να βομβαρδίζονται από σεξιστικούς στίχους και πρότυπα ομορφιάς που τις αποπροσανατολίζουν, τις εκθέτουν και τις εκχυδαΐζουν;
-
Και πόσο τελικά αντιδραστική είναι η υποαντιπροσώπευση τους στην πολιτική, στην επιστήμη και στην τέχνη και η αορατότητά τους αν ανήκουν στις ομάδες των μονογονέων, των προσφυγισσών, των πρώην τροφίμων ή τοξικομανών, των φυλομεταβατικών, των ρομά, των θυμάτων trafficking κλπ.;
Στην εποχή μας λοιπόν το “ούτε δούλα ούτε κυρά” και το “εμείς αδερφή μου σε πιστεύουμε”, φαντάζουν ως μεροληπτικά συνθήματα μιας συνολικότερης διεκδίκησης. Γιατί για όλες αυτές τις γυναίκες και τόσες άλλες που δεν έχουν το προνόμιο να εκπροσωπούνται από την ελίτ ενός “λευκού φεμινισμού”, πραγματική ισότητα στις παρούσες συνθήκες δεν πρόκειται να υπάρξει, καθώς έρχεται σε αντίθεση με τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλισμού και του πρωτοξάδερφού του, που είναι η πατριαρχία.
Κάποτε, χάρη στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, ένα ολοκληρωμένο σύστημα κοινωνικής φροντίδας και στέγασης κάλυψε τις ανάγκες των ανθρώπων και επέδρασε ανανεωτικά στην “οικογενειακή εστία” ανακουφίζοντας τις εργαζόμενες γυναίκες λαϊκής καταγωγής. Με την τεχνολογία και την εμπειρία που υπάρχει σήμερα, άραγε αυτό δεν είναι ακόμα ρεαλιστικό;
Κορίτσια και αγόρια, παιδιά μας!
Υπάρχει όντως σοβαρός λόγος να γιορτάζουμε τις γυναίκες την 8η Μάρτη, τις φίλες, τις μαμάδες, τις αδελφές, τις γιαγιάδες μας. Κι ο λόγος συμπίπτει με τη συνειδητοποίηση ότι η πραγματική απελευθέρωση των γυναικών από την διπλή καταπίεση που ειπώθηκε πιο πάνω θα έρθει όταν αρχικά αναγνωρίσουν ότι δύναμή τους είναι η τάξη τους και όταν έπειτα συσπειρωθούν με ευρύτερα λαϊκά στρώματα για να ξαποστείλουμε το τελευταίο εκμεταλλευτικό σύστημα εντός του οποίου ακόμα φυτοζωούμε…άντρες και γυναίκες.
Καλούς αγώνες!
Το ΔΣ
The post ΕΛΜΕ Ζακύνθου: Ανοιχτή επιστολή στους μαθητές μας για την ημέρα της Γυναίκας appeared first on ZANTETIMES.GR.