Λίγες ημέρες μετά από ένα συλλαλητήριο, που θα κάνουμε καιρό να καταλάβουμε τη σημασία του και τη βαρύτητα του.
Αφορμή, όπως όλοι ξέρουμε, η τραγωδία των Τεμπών, που ήρθε απλά ως τραγική επιβεβαίωση, όλων όσων προειδοποιούσαν κάποιοι για πάνω από δέκα χρόνια, πως θα συμβούν ως τραγική συνέπεια των μνημονιακών επιλογών και του κανιβαλισμού των υποδομών της χώρας.
Πέραν της αφορμής όμως, υπάρχουν και τα βαθύτερα αίτια. Στην Ελληνική κοινωνία επικρατεί ένα “ΔΕ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ”. Δε πάει άλλο να μη φτάνει ο μισθός για να ζήσεις το σπιτικό σου. Δε πάει άλλο να ακούς για μια “οικονομία που αναβαθμίζεται” και να μη ξέρεις τι θα κάνεις μόλις σου έρθει ο λογαριασμός του ηλεκτρικού. Δε πάει άλλο να ξέρεις πως θα προσφέρεις στα παιδιά σου, λιγότερα από όσα σου προσέφεραν εσένα οι γονείς σου. Δε πάει άλλο σπρώχνεις το κάρο τόσα χρόνια και η κατάσταση να μη πηγαίνει πουθενά. Δε πάει άλλο η απάντηση σε κάθε διαφωνία, να είναι η πάσης φύσεως λοιδορίες, ταμπέλες και η κρατική καταστολή.
Ήδη για αρκετές ημέρες πριν από την 28η Φεβρουαρίου, όπου κι αν στεκόμουν, άκουγα ανθρώπους, που ίσως είχαν χρόνια να κατέβουν σε οποιαδήποτε διαδήλωση ή άλλης μορφής κινητοποίηση, κάποιοι ίσως να μην είχαν και ποτέ, να συμφωνούν πως εκείνη την ημέρα, θα κατέβαιναν ο κόσμος να χαλάσει. Οι διάφορες προκλήσεις από αιρετούς “άρχοντες” που προσπαθούσαν να ταυτίσουν όποιον θα συμμετείχε, με την μια ή την άλλη παράταξη, όχι μόνο δεν έπιασαν τόπο αλλά στο τέλος εξόργισαν ακόμη περισσότερους και ακόμη περισσότερο.
Έτσι λοιπόν, είδαμε μετά από πολλά χρονιά, μια συγκέντρωση που θύμιζε την εποχή επιβολής του δεύτερου μνημονίου, που και τότε οι δρόμοι γέμιζαν ασφυκτικά από κόσμο που ζητούσε μα εναλλακτική, ακόμη κι αν δεν είχε πραγματικά καταλάβει σε τι Γολγοθά τον είχαν καταδικάσει εκ των προτέρων οι “σωτήρες” του.
Η προγραμματισμένη ώρα για την έναρξη της συγκέντρωσης, ήταν για τις 11 π.μ. και περπατώντας προς τη πλατεία Συντάγματος (σ.σ. εκεί ακριβώς που ο Ελληνικός Λαός, απαίτησε και κέρδισε τη κατοχύρωση των δικαίων του από τον μονάρχη, έξω από το παλάτι του, τη σημερινή βουλή) και προσωπικά, είχα χρόνια να δω, τον κόσμο να πυκνώνει ήδη από το ύψος του Ευαγγελισμού.
Όσο πλησίαζα, τόσο πιο δύσκολη γινόταν η μετακίνηση, τόσο πιο ασφυκτικά γεμάτη έμοιαζε η πλατεία και οι γύρω δρόμοι και τόσο περισσότερο φαινόταν προφανές, πως αυτοί που υποτίμησαν την υπόθεση “Τέμπη” έπεσαν εντελώς έξω, κι ας ωθούν τώρα τους ακολούθους τους, να “απαντάνε με οργή” σε όσους μιλάνε για συγκάλυψη και μπάζωμα.
Τα όσα ανέφεραν οι γονείς, εύκολα τα βρίσκει κανείς σε κάποιο βίντεο διαδικτυακά και δε χρειάζεται να τα αναπαράγω εδώ. Απλά επιτρέψτε μου να αναφέρω, πως με κάθε γονέα, που άνοιγε τη καρδιά του στις εκατοντάδες χιλιάδες παρευρισκόμενων, μεγάλωνε η συγκίνηση και βάθαινε η οργή που έβλεπε κανείς στα μάτια των γύρω του.
Με το τέλος των ομιλιών, πολλοί από εμάς παραξενευτήκαμε όταν ανακοινώθηκε το πέρας της συγκέντρωσης. Για πολύ κόσμο, η αντίληψη που επικρατούσε, ήταν πως “ήρθαμε για να μείνουμε μέχρι να φύγουν, όχι για πρωινό περίπατο”. Κι ενώ αρκετός κόσμος, δε το κουνούσε από εκεί, χωρίς καλά καλά να ξέρει τι περιμένει, άρχισαν τα επεισόδια. Το ίδιο χιλιοπαιγμένο σεναριακί, που δίνει “πιασάρικες” εικόνες στο βραδινό δελτίο των μέσων μαζικής εξημέρωσης, και βοηθά να ξεχαστεί η ουσία της υπόθεσης και τους “νοικοκυραίους” να έχουν δικαιολογία να μη κατέβουν ποτέ κα για τίποτα. “Tι πιο σύνηθες” που θα έλεγε και ο Ευαγγελάτος από το σχετικό viral meme.
Αυτό όμως που δεν ήταν συνηθισμένο, και είχαμε πολλά χρόνια να δούμε, ήταν η αντίδραση του κόσμου. Προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα κάτι τόσο ελπιδοφόρο να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά! Ο κόσμος επέστρεφε! Παρά τα ληγμένα χημικά, που σε κάνουν να υποχωρήσεις, είτε το θες, είτε όχι . Παρά τις κρότου λάμψης, παρά τις αλλεπάλληλες εφορμήσεις δυνάμεων καταστολής, ο κόσμος επέστρεφε, διαρκώς.
Άνθρωποι ξαπλωμένοι στο πλακόστρωτο να τους παρέχονται πρώτες βοήθειες, άλλοι να έχουν πανικοβληθεί γιατί έχουν χάσει επαφή με τους οικείους τους και δε ξέρουν που και πως βρίσκονται, η ατμόσφαιρα αποπνικτική και όμως η κατάσταση δε πήγαινε όπως θα επιθυμούσαν όσοι ήθελαν να διαλυθεί η συγκέντρωση.
Προσωπικά, μια από τις χειρότερες στιγμές από άποψη επικινδυνότητας, ήταν όταν μαζί με έναν αριθμό συγκεντρωμένων, βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι ψηλά στην Ερμού, χωρίς να μπορούμε να πάμε ούτε εμπρός, ούτε πίσω. Εκεί, αναγκαστήκαμε σε καθεστώς πανικού και αφού είχαμε πνιγεί στο χημικό, να μπούμε στη πρώτη στοά [που βρήκαμε μπροστά μας, κι απλά να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες προς τα πάνω. Ένα “πάμε κι όπου βγει” και στο μυαλό αρκετών, υπήρχε η σκέψη, πόσο εύκολα μπορούσαμε να γίνουμε μια νέα Μαρφίν.
Τελικά, λίγη ώρα μετά και μετά από βοήθεια αγνώστων προς αγνώστους, με κολλύριο για τα μάτια, Maalox και άλλων λύσεων που κάποιοι “βετεράνοι” των πορειών, προνοούν να έχουν μαζί τους, ξαναβγήκαμε στο δρόμο. Και η κατεύθυνση για τους περισσότερους, ήταν η ίδια, πίσω προς τη βουλή.
Από ένα σημείο και πέρα, εκεί μεταξύ τρείς και τέσσερις το μεσημέρι κι ενώ κόσμος συνέχιζε να επιστρέφει και να κρατά τη θέση του, επήλθε μια σχετική ηρεμία με τις δυνάμεις καταστολής να έχουν σταματήσει για πολύ ώρα να προσπαθούν να διαλύσουν τους συγκεντρωμένους. Πράγμα ασυνήθιστο, μιας και βασική προτεραιότητα, όσων έχουν το γενικό πρόσταγμα, είναι να επανέλθει γρήγορα η “κανονικότητα” και εμείς οι πληβείοι να τους αδειάσουμε τη γωνιά για να δοθούν οι δρόμοι στη κυκλοφορία και αν “αποκατασταθεί η τάξη” προς όφελος κάποιας αταβιστικής συμπεριφοράς ίσως που θέλει “κάθε κατεργάρη στον πάγκο του” εκτός από τους πραγματικούς αίτιους των τραγωδιών.
Τελικά, αυτό που έμαθα αργότερα, ήταν πως αρκετές από τις δυνάμεις καταστολής, είχαν απομακρυνθεί τόσο πολύ κυνηγώντας διαδηλωτές (όχι ταραχοποιούς, μη μπερδεύεσαι) που χρειαζόταν ώρα μέχρι να επιστρέψουν και να πάρουν “θέσης μάχης” και να αποκλείσουν τη Πλατεία και τους γύρω δρόμους. Μετά ξεκίνησε η χρήση των υδροφόρων οχημάτων που χρησιμοποιήθηκαν σε τόπο και χρόνο που δεν υπήρχαν επεισόδια ή αντεγκλήσεις, απλά έπρεπε να εκδιωχθούν οι επίμονοι αλλά και πάλι, μόλις τα οχήματα έκαναν έναν κύκλο από τη πλατεία. Ο κόσμος επέστρεψε.
Οι ώρες πέρασαν, ήταν προφανές πως για σήμερα τουλάχιστον, η ημέρα έφτανε στο τέλος της και το μήνυμα είχε επιτυχημένα “αποσταλεί” προς αυτούς που πρέπει να ακούσουν και που τώρα πλέον δε μπορούν να πουν “δεν ήξερα”. Αν οι αρμόδιοι θέλουν να καταλάβουν και να πράξουν τα δέοντα, θα φανεί σύντομα. Για πολύ κόσμο όμως εκεί έξω, απλά, δε πάει άλλο….
Διονύσης Μπάστας
The post Διονύσης Μπάστας: Τέμπη | Μια οργισμένη Κοινωνία βγαίνει ξανά στους δρόμους appeared first on ZANTETIMES.GR.