Φαντάζεσαι εκεί που έχω φορέσει τα γιορτινά μου, με το λινό πουκάμισο και το σορτσάκι με κάμποσα κλειδιά να κρέμονται, και περιμένω σημαιοστολισμένος στο αεροδρόμιο, να μην φανούν οι βαλίτσες που περιμένω… Οι βαλίτσες χάθηκαν στον δρόμο και προτίμησαν άλλα αεροδρόμια. Και στο τέλος, εγώ κάθομαι μοναχός με τη σκιά των άκοπων ξεραμένων χόρτων. Τι θα απογίνω; Όρμπος οι βαλίτσες, στο κέρατο και τα ντυσίματα. Δεν με ενδιαφέρουν. Τώρα που οι βαλίτσες δεν εφάνηκαν, ποιος θα ενδιαφερθεί για μένα;
Όταν έρχονταν οι βαλίτσες, τρέχαμε να βρούμε νερό, γιατί εστερέψαμε. Τώρα που οι πισίνες θα μείνουν άδειες, θα ψάξει κανείς νερό για μένα; Μη μου πείτε ότι θα καταλήξω όπως οι ορεινοί, με νερό μία φορά τον μήνα. Και τα απόβλητα του βιολογικού που ρίχναμε στο ποτάμι… Εγώ δεν ήμουν μπροστάρης μαζί με κάποιους άλλους και κάναμε ακροβατικά να μην τα δουν οι βαλίτσες; Χορεύαμε εμείς και οι άλλοι βάραγαν πυροτεχνήματα μην πάει και ακούσουν από κανέναν ότι έπεσαν σκατά στη θάλασσα. Και δεν ήτανε, μωρέ, απόβλητα, λίγα μπάζα ήταν που επέπλεαν… Ε, λοιπόν, τώρα θα με πνίξουν. Οι δρόμοι που στρώσαμε ειδικά για αυτές, για να ρολάρουν καλύτερα, θα μείνουν έρημοι. Είχα ελπίδες ότι θα άλλαζαν και τις πινακίδες να μη δείχνουν προς το πουθενά. Πού θα πάνε οι εποχές που είχαμε νοσοκομείο γιατί έπεφταν οι βαλίτσες στους τράφους. Αν πάω τώρα μοναχός, θα έχουν έναν επίδεσμο για μένα ή αν τρυποκεφαλιάσω, ο αξονικός θα λειτουργεί;
Σαν έμπαινε ο Απρίλιος, ανοίγαμε με τόση χαρά τα μουσεία μας. Ξεσκονίζαμε τους υπαλλήλους, γιατί πιάνουν σκόνη τον χειμώνα, τους βάζαμε μπροστά στην πόρτα και μετρούσαν επισκέπτες. Δέκα έμπαιναν, χίλιους σημείωναν. Τώρα πάει, βράσε ρίγανη, ο Σολωμός μοναχός του και οι τρομπέτες στην αποθήκη. Αχ, και θυμήθηκα! Θα κάνουμε πανηγύρι μοναχοί μας, δίχως ένα πούλμαν, δίχως ένα ΕΣΠΑ! Πώς θα βαρέσουν τα νταούλια, πώς θα βαρέσουν τα ταμπούρλα, μόνο για δέκα νοματαίους. Πώς θα αντέξουμε χωρίς rebranding του Καρναβαλιού; Και τα παιδιά μας, που έμαθαν να ζουν περιμένοντας τη βαλίτσα, τι θα κάνουν τώρα; Μέχρι και “αγίους” δασκάλους του τουρισμού φέραμε να τους μάθουν να γίνουν καλύτεροι από εμάς στην υποδοχή. Εμείς δεν τα προετοιμάζαμε πλέον για σερβιτόρους αλλά για μετρ. Ρεσεψιονίστ; Αυτά ήταν της εποχής του παππού μου. Θα τα κάναμε concierge και villa managers. Αυτά τα μεγάλα όνειρα είχαμε, μα θα τα χάσουμε.
Ό,τι ήθελαν τους το είχαμε, μέχρι και τα δωμάτια κάναμε βίλες. Με τους συλλόγους, με τις κορδέλες, με τις πισίνες και τα χαμάμ μας. Ούτε ένας Εγγλέζος να έρθει να μας πει “Cheers”, να ανοίξει η ψυχή μου. Μόνο κάτι καθηγητριούλες και δικαστές έρχονται να μας σκοτίσουν. Θα μου φωνάζουν πού να παρκάρω το αυτοκίνητο. Τα καράβια περνούν μακριά, ούτε καπνός από την καμινάδα τους δεν φαίνεται. Μόνο τα σύννεφα μάς κάνουν παρέα, και αυτά με το ζόρι.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθαν οι μέλισσες να μας κλέψουν το μέλι. Οι ελιές δεν βγάζουν λάδι πια, μόνο κουκούτσια για σφεντόνες. Δεν μείνανε χωράφια άδεια για να φάμε μια ρόγα και τα υπόλοιπα με σκιάχτρα που φοβίζουν εμάς αντί για τα πουλιά.
Ελπίζω να επιστρέψουν γρήγορα, πριν με αναγκάσουν να γίνω κι εγώ βαλίτσα με άγνωστο προορισμό, γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για μένα.
Γιατί δεν ενδιαφέρεται κανείς για μένα και για σένα. Ρώτησε κανείς αν είσαι καλά; Ή πριν σε ρωτήσουν, σου έδιναν υποσχέσεις. Όλα αυτά ήταν φαντασιώσεις που ελπίζω να μη συμβούν. Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά καπνοί μιας πραγματικότητας που ίσως να μην συμβεί ποτέ… Είναι πολύ κοντά αν δεν καταλάβεις ότι η αλλαγή δεν έρχεται αν περιμένουμε άλλους ή ευνοικότερους καιρούς. Εμείς είμαστε αυτοί που περιμέναμε. Εμείς είμαστε η αλλαγή που ζητάμε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τις βαλίτσες να γεμίσουν τα κενά μας. Οι βαλίτσες δεν ενδιαφέρονται για τίποτα περισσότερα από την περίμετρο του πολύχρωμου κοκτέιλ τους. Επομένως, όταν θα αρρωστήσεις από το ποτάμι, όταν θα στερέψεις από καθαρό νερό, όταν δεν θα έχεις χώρο να παρκάρουν το αυτοκίνητο, όταν δεν θα έχεις πράσινο, όταν δεν θα έχεις ψυχή γιατί θα την έχεις χάσει μετά την 12ωρη βάρδια, θα εμφανιστούν άλλοι και θα τις πάρουν κοντά τους. Αφήνοντας εσένα μοναχό και έρημο με προβλήματα που αφορούν εσένα. Και τότε, θα συνειδητοποιήσεις πως η μόνη λύση ήταν να μην αφήνεις να αμφισβητούν αυτό που βλέπεις και να πάρεις τον έλεγχο της ζωής σου στα χέρια σου, πριν οι καταστάσεις σε προσπεράσουν και σε αφήσουν πίσω χωρίς ελπίδα.
The post Πάνος Αμπελάς: Και αν δεν φανούν οι βαλίτσες στον ορίζοντα… appeared first on ZANTETIMES.GR.