Ευθέως ή … πλαγίως …
Του Παναγιώτη Κούτση*
«Ναι. Κοινώς άδραξα τελικά την ευκαιρία αφότου είχαν συμπληρωθεί ικανές μέρες από την δημοσίευση του κειμένου του Πάνου Αμπελά, όπου μ’ ευθυκρισία, επιχειρήματα και μια πραγματικά αξιόλογη γραφή μιλούσε για τα όντως παράδοξα της τοπικής μας επικαιρότητας!»
Τώρα στο δια ταύτα! Ο σκοπός και οι προθέσεις μου – πρέπει να το δηλώσω εξαρχής από εδώ- δεν είναι η «πολεμική» στις όποιες απόψεις εκφράζει ο Πάνος με το άρθρο του, άλλωστε ενέχουν όλες τους σοβαρά επιχειρήματα, με τα οποία συμφωνώ! Όσο κυρίως στο σαθρό περιβάλλον, τα κακώς κείμενα των λεγόμενων κερδοσκοπικών προτεραιοτήτων του τόπου μας και όχι το καθαυτό ενδιαφέρον• την επικαιρότητα που αποκτά το σχέδιο της συντήρησης του διάσημου τσιγαράδικου Παναγιώτης στα βόρεια του νησιού από την ομάδα καθηγητών του ΕΜΠ.
Ζούμε στιγμές απίθανης ελαφρότητας σαν τόπος (πρόσφατα κι άλλα δυστυχώς παραδείγματα συνηγορούν σ’ αυτό ώστε να μην είμαι αισιόδοξος) όταν πρωτοσέλιδα αλλά και κατόπιν αρθρογραφίας σε διαδικτυακούς ειδησεογραφικούς ιστοτόπους ή τις σελίδες του τύπου μας, ανάγεται την τελευταία δεκαετία μέσα στο ρηχό τοπικό τοπίο, σε «βιτρίνα» της Ζακύνθου η δημοφιλής παραλία του Ιονίου. Και εξηγώ για να μην παρεξηγηθώ τα λόγια αυτά δεν αποτελούν κανενός είδους μομφή. Σίγουρα είναι ένα πλεονέκτημα για το νησί ένα μέρος του να είναι γνώριμο και άξιο επίσκεψης σε παγκόσμια κλίμακα λόγω φυσικής του ομορφιάς, αλλά όχι το μόνο. Και σε αυτό τουλάχιστον αξίζει να συμφωνήσουμε. Όταν φυσικά με έργα και πράξεις έχουμε απαξιώσει στις σύγχρονες συνθήκες τόσα και τόσα άλλα τινά…
Βεβαίως παρόλη την πλούσια ζακυνθινή πολιτιστική ταυτότητα, η πρωτεύουσα του νησιού δεν έχει αξιώσει να έχει το 2024 μια οργανωμένη πινακοθήκη με έργα του παρελθόντος και σύγχρονων ντόπιων καλλιτεχνών (δεν είναι λίγοι, ούτε χαρακτηρίζονται από έλλειψη ταλέντου, το αντίθετο) στο κέντρο της πόλης, που είναι ότι πιο αξιοσημείωτο και αληθινό πρόσωπο έχει το νησί πέρα από την άναρχη δόμηση και ρυμοτομία, τον υπερτουρισμό που οδηγεί στην στέρηση καθημερινών (κύριων θα έλεγα) αναγκών της κοινωνικής βάσης. Έτσι μπορεί να δείξει ότι υπάρχει συνέχεια, εξέλιξη, σέβεται μάλιστα την μνήμη χωρίς κάτι τέτοιο να αποτελεί ωραιοποίηση, αντιγραφή ή μιζέρια γι’ αυτά που χάθηκαν κάποτε.
Αφότου τα μνημειώδη ταφικά γλυπτά στο Δημόσιο Νεκροταφείο της πόλης μας, δεν αντιμετωπίζονται ως μοναδικά εκθέματα ενός υπαίθρου μουσείου αφήνονται ωστόσο στην… τύχη τους κτλ. κτλ. που εξαιτίας χώρου και χρόνου παραλείπονται από το να αναφερθούν.
Τέλος προ 20ετίας είχαν κρατηθεί κάποια προσχήματα, είχε μείνει μια εικόνα πάραυτα νοσταλγική, ισορροπημένη κ.ά. Κανείς είναι λογικό δεν επιθυμεί να την κρατήσει στην εποχή μας για το εαυτό του και άστοχο είναι και άδικο! Μιλούσε ωστόσο περισσότερο στα μέτρα μας, σε «σταθερές» που η ατζέντα του κέρδους όχι απλώς υποβάθμισε αλλά κατέστρεψε (ή διαστρέφει συνεχώς) δίχως να έχει τέτοιο δικαίωμα. Αντικείμενο κριτικής είναι η γνωστή και χιλιοειπωμένη κατάληξη, εκεί που η μορφή και ευωδιές της υπαίθρου Ζακύνθου σε συνέπαιρναν κυριολεκτικά τους καλοκαιρινούς μήνες ως παιδί συνεπικουρώντας στην ξεκούραση και την ραστώνη αυτών των ημερών, συναντάς ένα σημερινό άχρωμο δίχως περιορισμούς τοπίο, εντελώς αποξενωμένο. Τώρα αν ευθέως ή …πλαγίως μας εκφράζει είναι ένα μεγάλο ζήτημα και ίσως πρέπει να το αναρωτηθούμε καλά προτού βγάλουμε τα συμπεράσματα μας!
Δυνητικά βολικό εφόσον φέρνει «χαρτί», πολλαπλώς απαράδεκτο στην πράξη…
*Ο Παναγιώτης Κούτσης είναι δημοσιογράφος
The post Παναγιώτης Κούτσης: Ευθέως ή … πλαγίως … appeared first on ZANTETIMES.GR.