Εκπαιδευτικοί και κοινωνικοί λειτουργοί εξηγούν πώς αντιμετωπίζουν τους μαθητές που έχουν ακόμα ανοιχτά ψυχικά τραύματα από την ρωσική εισβολή
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΔύο και πλέον χρόνια μετά την έναρξη της εισβολής στην Ουκρανία και τα σημάδια της ολιγόμηνης παρουσίας του ρωσικού στρατού έξω από το Κίεβο παραμένουν εμφανή. Κατεστραμμένες υποδομές και σπίτια υπό ανακατασκευή δίπλα στα ερείπια που άφησαν πίσω τους τα ρωσικά τανκς, συνθέτουν το σκηνικό.
Στα προάστια της ουκρανικής πρωτεύουσας όσοι έζησαν τον εφιάλτη δεν μπορούν να ξεχάσουν. Πόσο μάλλον τα παιδιά που κουβαλούν ανεξίτηλο το τραύμα του πολέμου.
Εδώ το σχολείο δεν αποτελεί απλά ένα μέρος για μαθηση και παιχνιδι αλλά επιτελεί ένα πολύ σημαντικότερο και δυσκολότερο έργο: Αυτό της στήριξης των παιδικών ψυχών.
«Τα παιδιά είδαν τα σπίτια τους να καταστρέφονται και έγιναν μάρτυρες δολοφονιών. Είναι κάτι που έχει επηρεάσει τη μαθησιακή διαδικασία. Όταν κάποιος αναφέρει κάτι που ανακαλεί μια συγκεκριμένη ανάμνηση μπορεί να πυροδοτηθεί μια έντονη συναισθηματική αντίδραση και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα», δηλώνει η κοινωνική λειτουργός, Αναστασία Παντελέι στην κάμερα του euronews, στο χωριό Σουκάτσι, μια ώρα οδικώς από το Κίεβο.
Η διδασκαλία των μαθητών δεν είναι απλή υπόθεση σύμφωνα με την Σβετλάνα Βασούλιβνα, καθηγήτρια Ιστορίας στο σχολείο του Σουκάτσι.
«Τώρα τείνουμε να δίνουμε περισσότερη σημασία στην συναισθηματική προσέγγιση όλων των παιδιών. Αυτό συμβαίνει γιατί σε κάθε περίπτωση τα παιδιά, όπως και οι ενήλικες, εκδηλώνουν ποικίλα συναισθήματα· αρχικά μπορεί κανείς να αντέχει, αλλά τελικά ξεσπά: κατάθλιψη, απροθυμία… Το κάθε παιδί αντιδρά διαφορετικά. Η πραγματική δυσκολία εδώ είναι να διασφαλίσουμε ένα υγιές εκπαιδευτικό περιβάλλον», σημειώνει.
Ακόμα και σε περιοχές της Ουκρανίας όπου οι βομβαρδισμοί έχουν σταματήσει, η προσαρμογή σε μια νέα κανονικότητα παραμένει δύσκολη, αν όχι αδύνατη. Κάθε πτυχή της καθημερινότητας αποτελεί μια συνεχή υπενθύμιση ότι ο πόλεμος συνεχίζεται.