Ισραήλ: Σχολή μαγειρικής έγινε ανθρωπιστικό κέντρο

Μοιράζει γεύματα σε οικογένειες που επλήγησαν από τις επιθέσεις της Χαμάς

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σε περίοδο ειρήνης ο Νταβίντ Κίστκα είναι ένας γαλλοϊσραηλινός πολίτης που ηγείται της Ισραηλινής Ένωσης για τον Γαστρονομικό Πολιτισμό.

Τώρα συντονίζει το έργο εκατοντάδων εθελοντών που έρχονται καθημερινά σε αυτή τη σχολή μαγειρικής κοντά στο Τελ Αβίβ, η οποία έχει μετατραπεί σε ανθρωπιστικό κέντρο μετά τις επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου.

«Προσπαθούμε να ταΐσουμε οικογένειες των οποίων οι συγγενείς πιάστηκαν όμηροι ή που θρηνούν. Όπως επίσης και οικογένειες που έπρεπε να εγκαταλείψουν το νότο και το βορρά της χώρας, καθώς τώρα έχουμε προβλήματα και στα δύο μας σύνορα» δήλωσε ο Νταβίντ Κίτσκα.

Εδώ ετοιμάζονται και διανέμονται περίπου 1500 γεύματα καθημερινά.

Πολλά από τα φρέσκα προϊόντα προέρχονται από τις περιοχές που επλήγησαν από τη Χαμάς, κοντά στη Λωρίδα της Γάζας.

«Αγοράζουμε από αγρότες που έχασαν τα πάντα και παρέχουμε υγιεινή, θρεπτική τροφή σε όσους είναι πρόσφυγες εδώ τώρα» τονίζει το Νταβίντ.

Περισσότεροι από 50 επαγγελματίες σεφ από το Ισραήλ και το εξωτερικό έρχονται εδώ κάθε μέρα.

«Αυτός είναι ο τρόπος μας να κρατάμε το μυαλό μας απασχολημένο και να μην τρελαθούμε με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και να κάνουμε ότι μπορούμε για να βοηθήσουμε αυτούς που το έχουν ανάγκη τώρα» δήλωσε ο Νταβίντ Σουσάν, που προσφέρει τις υπηρεσίες του ως μάγειρας.

Ακολουθούμε τον Νταβίντ σε μια παράδοση γεύματος.

Αυτή η οικογένεια εκτοπίστηκε στο Τελ Αβίβ από την πόλη της Σντερότ, που συνορεύει με τη Λωρίδα της Γάζας.

Πολλοί από τους συγγενείς τους, συμπεριλαμβανομένων και τα παιδιά κάποιων φίλων έπεσαν θύματα πυροβολισμού από τη Χαμάς.

Δεν μπορούν να βγουν από το διαμέρισμα που τους παραχωρήθηκε δωρεάν στο Τελ Αβίβ.

«Δεν βγαίνουμε έξω. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα άλλο. Όποιον βλέπουμε νομίζουμε ότι θα μας πυροβολήσει. Και το μυαλό δεν σταματάει ποτέ» δήλωσε η Χαντάς Λεβί.

«Δεν κοιμόμαστε τη νύχτα. Οι τρομοκράτες στα όνειρά μου έρχονται και με πυροβολούν. Και είναι στον ύπνο μου. Ξυπνάω κλαίγοντας. Το λέω στη μητέρα μου και μετά κλαίει κι εκείνη» δήλωσε η Άλμα Λεβί.

«Φύγαμε από το σπίτι μας δεν ξέρουμε για πόσο καιρό. Απλώς πείτε μας ότι τελείωσε. Δεν αντέχουμε. Δεν μπορούμε να το ζήσουμε πάλι, όχι πάλι» συμπλήρωσε η Χαντάς Λεβί.