«Όμορφη και παράξενη πατρίδα… (;)»
Το απόγευμα του Σαββάτου, 21 Οκτωβρίου, έτυχε να βρεθώ στο φουαγιέ του νέου Δημοτικού Θεάτρου Ζακύνθου. Εν τούτοις η ασυνήθιστη αυτή επίσκεψη, έχει να κάνει μ’ έναν σαφέστατο λόγο, την ποικίλη πολιτιστική δραστηριότητα που έλαβε χώρα στο νησί μας. Ένα ακόμη στιγμιότυπο που διήλθε σημαντικής προσοχής του κόσμου, με επίκεντρο της εργασίες του ΙΒ’ Πανιόνιου Συνεδρίου (Ζάκυνθος, 18-21 Οκτωβρίου 2023). «Όμορφη και παράξενη πατρίδα…» ήταν ο τίτλος της έκθεσης, των -όπως φαίνεται- προσοντούχων ζακυνθινών και μη, καλλιτεχνών. Με «Εικαστικές αναφορές στη Ζάκυνθο του Χθες και του Σήμερα».
Σαν θεμέλιο της προσωπικής κρίσης μου, με την ιδιότητα του θεατή φυσικά, δεν θα επιχειρηθεί η σύγκριση, ο αχρείαστος διαχωρισμός σε επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημιουργούς, όταν μάλιστα ο καθένας προ πολλού είχε άριστα επιμεληθεί -ιδανικά- την κάθε λεπτομέρεια του ξεχωριστού έργου που παρουσίαζε. Τέτοια νομίζω αποδόμηση και διαπίστωση μεταξύ μας, εκμηδενίζει και αν όχι είναι τουλάχιστον άχρηστη, όταν το σύνολο όσων είδαμε να εκτίθενται, αυτοαναιρεί τέτοιους μικροπρεπείς όπως εξέθεσα προηγουμένως χαρακτηρισμούς.
38 έργα των Ελένης Γούναρη, Διονυσίου Ματαράγκα, Θάλειας Ξενάκη, Μπάμπη Πυλαρινού, Κωνσταντίνας Δήμζα, Χαράς Θεοδωρίτση, Ευσταθίας Παπά, Θεοδώρου Βισδάρδη, Διονυσίου και Γιάννη Τσολάκου, Νίκου Λυκούρεση, Αναστασίου Πέττα, Χρήστου Μπάρλου, Lidy Spaapen, Νίκου Καραμαλίκη, Νικολάου Μπιάζη-Σεντή, Μίκας Συμβουλίδου, Διονυσίας Μπισκίνη, Ελένης Πολυχρονιάδη, Ελίνας Τσινγκιρόγλου, Άννας Λολοσίδου, Σπηλιώτη Γεωργίας, Σίσσυ Μαρίνου και Αθηνάς Λυκούρεση.
Τυγχάνουν πρέπει να πω εξαρχής, πολλοί απ’ αυτούς, να είναι αληθινοί και επιστήθιοι φίλοι, με ορισμένους να μας συνδέει μια μακρά και πολύχρονη στενή προσωπική επαφή. Έχοντας να συζητήσουμε θέματα, που άπτονται πάντοτε ενός κοινού ενδιαφέροντος. Τόσο, ώστε να γνωρίζω ότι αποκλειστικό και μοναδικό κίνητρο και στην τωρινή επιλογή, δεν υπήρξε η μεμονωμένη αυτοπροβολή τους ή ποικιλοτρόπως η διάθεση να καπηλευτούν μια καθιερωμένη διοργάνωση μεγάλης σημασίας για τα Επτάνησα. Αν και εν πολλοίς οργανώνουν σε τακτική βάση, μ’ αγάπη, ιδιαίτερη μέριμνα και φροντίδα την «δουλειά» τους. Πρόσωπα, που εδώ και χρόνια ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους χωρίς την παραμικρή όχληση. Ανέγγιχτα και μακριά από το δημόσιο γίγνεσθαι του τόπου μας, τις χαίνουσες πληγές που διακρίνουμε να το τραυματίζουν, δημιουργώντας μια πληθώρα προβλημάτων. Άτομα, λοιπόν, όλοι τους, που ανθίσταται στην χαμέρπεια και σ’ οτιδήποτε μίζερο, συμβάλλουν αφενός και διακρίνονται από την επαγγελματική τους κατάρτιση- σ’ άλλο πολλές φορές κύριο στίβο, εργασίας- έχοντας βαθύτερη γνώση, προϋπόθεση πολύ χρήσιμη, μικρότερης όμως λόγω της τοπικής τους διάστασης, διαδραστικότητας και τυχόν επιρροής…
Βγαίνοντας από το χώρο της έκθεσης, παρότι κρίνω σκόπιμο να σημειωθεί μικρής εμβέλειας, υπήρξε η ανάγκη να προσδιοριστεί σαφώς με μια καλύτερη οργάνωση. Αφού κατά βάθος, από λάθος αντίληψη ήταν παντελώς ενδεικτική, η ευθύνη βέβαια τίθεται στο συντονισμό της από την Εταιρεία Ζακυνθινών Πολιτιστικών Ερευνών που μερίμνησε γι’ αυτήν, ως μέρος του προγράμματος πολύμορφων εκδηλώσεων. Περιορίζοντας λογικά, να απολαύσουμε το κάτι παραπάνω… Άποψη, που δεν μοιάζει ξεκομμένη από τον πολιτιστικό Ανορθολογισμό, μια ομιλούσα πραγματικότητα που κυριάρχησε αισθητά στο ΙΒ’ Πανιόνιο Συνέδριο της Ζακύνθου, συνδυάζοντας στην σύνθεση, ετερόκλητα στοιχεία μεταξύ τους και παράγοντες. Ωστόσο φυσιολογικό πέραν όλων αυτών, είναι να περιμένουμε με μάτια ανοιχτά και ενδιαφέρον, πεπεισμένοι ότι θα ακολουθήσουν νέα πρότζεκτ, είναι μια ευκαιρία να απολαύσουμε ταλαντούχους καλλιτέχνες όπως τους πρέπει, η κίνηση του περασμένου καλοκαιριού μας προϊδεάζει για αναξιοποίητες δυνατότητες για το μέλλον…
Παναγιώτης Κούτσης
Δημοσιογράφος
The post Παναγιώτης Κούτσης: «Όμορφη και παράξενη πατρίδα… (;)» appeared first on ZANTETIMES.GR.