Ο πολιτισμός και ο φερετζές της Μαριορής
Οι κάλπες άδειασαν, ακούω. Ωστόσο, πολύ σύντομα θα ξαναγεμίσουν και μόλις οι φάκελοι θα φτάσουν ως το ταβάνι και ο ήλιος δύσει, οι νέοι εκπρόσωποι της λαϊκής βούλησης θα ξεπεταχτούν μέσα από τα εκλογικά αποτελέσματα. Δεν λέω, είναι απολαυστικότατες οι εκδηλώσεις χαράς και αγαλλίασης των οπαδών του νικητήριου πάρτιδου, οι οποίοι είναι εξοπλισμένοι με κάθε είδους κόρνας, πυροτεχνήματος, και “ιδρωμένων” δηλώσεων στα Μ.Μ.Ε. Δεν μπορώ να κρύψω βέβαια και την κρυφή απόλαυση της στιγμής όταν οι εκάστοτε χαμένοι κλείνουν τα φώτα και αποχωρούν από τα εκλογικά κέντρα. Οι μισοί, οι “φυσικοί ακόλουθοι” φεύγουν μέσα από τις σκοτεινές καμάρες με προορισμό τα σπίτια τους και οι άλλοι μισοί, μη “φυσικοί”, πάνε μπαστά μπαστά για να δημιουργήσουν γέφυρες επικοινωνίας με τους νικητές.
Εγώ, όμως, ακόμη και όταν τελειώσει αυτό το, κατά πολλούς, απολαυστικό θέαμα, θα εξακολουθήσω να έχω μια απορία, η οποία θα με τρώγει όπως τη πρώτη μέρα που μου δημιουργήθηκε. Ποίος είναι ετούτος ο πολιτισμός, για τον οποίο μιλάνε όλοι; Μοιάζει φοβιστερός, έτσι όπως τον περιγράφουν, καπνισμένος με πανοπλίες, άρμες και λίμπρα κάτω από την αμασκάλη. Ακούω από τα δεξιά, και τα αριστερά πως χρειάζονται τη ψήφο μου για να μπορέσουν να τον φέρουν πίσω, να τον ξαναδημιουργήσουν, ακόμη και να αναστήσουν ευτούνο τον πολιτισμό (πότε επέθανε;). Βλέπω σε βίντεο μεγάλης παραγωγής επίλεκτους υποψήφιους να στέκονται μπροστά από ξεραμένα φιόρα, ξεχασμένα αγάλματα και “στοιχειωμένα” μουσεία, και να με παρακαλούν για στήριξη ώστε να φέρουν πίσω “εκείνο τον ένδοξο πολιτισμό”. Ο καθένας έχει λέει δικό του τρόπο για να κάνει πραγματικότητα αυτή την επιστροφή. Αλλά, αφού ήταν τόσο σημαντικός αυτός ο ανθρωπόμορφος πολιτισμός γιατί αυτοί, οι ίδιοι που με παρακαλούν, τον άφησαν εδώ και τόσα χρόνια να φύγει. Τον καλούσαν να εμφανιστεί σε καμιά επέτειο αλλά παρά τις ντόρτσες εκείνος δεν συγκινούταν και απείχε. Έπρεπε να κάνουν ό,τι μπορούσαν, ας του έταζαν κάτι, όλοι κάτι πήραν και εκείνος τίποτα. Βέβαια, εγώ, όποιος και αν είναι είναι αυτός ο πολιτισμός, τον κατανοώ και τον λυπάμαι. Τι να γυρίσει να κάμει… Πως να παίξει θέατρο δίπλα στα σκουπίδια που χύνονται μπροστά από την είσοδο της σκηνής; Πως να γράψει ποίηση όταν τσιμεντώθηκαν χωρίς σχέδιο και έλεος όλα τα ψηλώματα για να πάει να εμπνευστεί από τη θέα; Πώς να γράψει μουσική όταν βαρούν οι κόρνες των πνιγμένων Ζακυνθίων, που γυρίζουν σαν τις άδικες κατάρες και ψάχνουν για χώρο στάθμευσης μέχρι το κάστρο; Ίσως ο φερετζές να ταιριάζει πιο άνετα στη Μαριορή, πιο πολύ απ’ότι ετούτος ο πολιτισμός σε τούτη τη ζακυνθινή πραγματικότητα.
Συγχωρέστε με, δεν ήταν παρά ένα σύνηθες ξέσπασμα πριν ξαναγεμίσουν οι κάλπες. Τα λέω πριν διότι μετά συνήθως βραχνιάζω για μια τετραετία και δεν έχω καλή φωνή… Περιμένω, λοιπόν, με αγωνία τους νέους τοποτηρητές να βγουν, να γιορτάσουν, να το ευχαριστηθούν και έπειτα να μου πουν ποίος είναι ευτούνος ο πολιτισμός και πότε θα μας ξαναεπισκεφτεί…
Κριστιάν Κλαβιέ
The post “Ο πολιτισμός και ο φερετζές της Μαριορής” appeared first on ZANTETIMES.GR.